Srebrenica

Het is rond deze tijd 29 jaar geleden dat de voormalig Joegoslavische enclave Srebenica overlopen en bezet werd door de Serviërs. Dat voelde je aankomen en zag je ‘bijna’ live gebeuren op de televisie. Vreselijke beelden waarbij een machteloos gevoel zich meester maakte over mijn gedachten! De VN, Dutchbat stond er ondanks herhaaldelijk verzoek tot steun bij en wilde misschien wel, maar kon niet handelen om de bevolking te helpen, te beschermen. Daarvoor was de overmacht en het machtsvertoon van de Serven te groot.
De Serven kleineerden zichtbaar de VN militie. Dit was mijn wetens niet of nergens zo eerder gebeurd. Boeven zo dacht ik erover. En mijn gevoel was juist de Serven begonnen de populatie in de enclave op te delen! De vrouwen en kinderen werden in bussen geplaatst en verplaatst. Het lot van de mannen werd mij steeds duidelijker. Ik zag het beeld van de concentratiekampen uit de tweede wereldoorlog voor mij en direct daaropvolgend duizenden dode Joden. Ze worden systematisch gescheiden en planmatig-koelbloedig vermoord. Ik weet het en voel het moment nog steeds dat ik wilde reageren, helpen maar niet wist hoe. Vanuit deze onmacht en radeloosheid zocht ik het telefoonnummer van de Marechaussee op en bel in emotionele toestand het algemeen nummer. Het is 22.30 geweest en de telefoon wordt opgenomen. Ik geef aan uit onmacht te bellen over de huidige status, de beelden, de gebeurtenissen in Srebrenica. Dat ik het vreselijke vind dat dit gebeurt! Waarom dit gebeurt, kan gebeuren en spreek mijn zorg uit over wat de mensen nog te wachten staat. En of wij niet alsnog kunnen ingrijpen. De medewerker hoort het aan en geeft aan mij te horen en te begrijpen, maar het in handen is van de politiek…

Karremans,

De beelden van de overrompeling van de Enclave en de machteloosheid van de Dutchbatters staan nu nog op mijn netvlies. De beelden van Generaal Mladic die Karremans een Cadeau geeft; een fles drank. Ik heb nog gedacht hoe kan dit en je doet dat toch niet! Maar ik was er niet bij en voelde niet wat hij misschien ook niet wilde voelen door dat wat hem opgelegd werd. (want hoe reageer, handel jij of je lichaam in extreme situaties.)
Ik heb jaren en tijd nodig gehad om die situatie, die beelden anders te interpreteren. Toen ik Karremans enige jaren daarna tijdens de vierdaagse op of over de via gladiola in Nijmegen zag lopen zag ik de beelden weer en riep ik uit een impuls hard zijn naam! Ik dacht dat hij mij niet gehoord had maar korte tijd later stond hij vlak naast mij.
Mijn impuls roep was blijkbaar ook zijn trigger om te reageren. Ik schrok daarvan. Hij keek zoekend en wist ‘denk ik’ niet dat ik het was die riep. Ik dacht waarom roep ik dan!? ik kan niet anders concluderen dan dat mijn onbewustzijn deze roep, oproep deed!
Ik heb door de jaren heen veel aan de heer Karremans gedacht! Hoe anders had hij het gewenst en welke invloed, weerga heeft deze gebeurtenis op zijn leven gehad!

Ik denk nog regelmatig aan dat moment het moment dat ik zijn naam riep. Nu roep ik zijn naam in gedachten op en denk dan aan t leed en de pijn welke hij ongewild met zich meedraagt.

Michel