De eerste 4daaagse niet aan de Via Gladiola

Het huis in de zon.

Sinds de verkering in 1986 sta of stond ik op de vrijdag van de vierdaagse traditiegetrouw aan de st annastraat in Nijmegen. De via gladiola tijdens de vierdaagse van Nijmegen. We waren nooit alleen, buiten veel familie stond er ook heel veel publiek! Rijen dik om de lopers te zien, te begroeten, te applaudisseren of toe te zingen! Het was een traditie om op de vrijdag gezamenlijk wat te eten wat te drinken en de Vierdaagseloper in te halen. Ieder had zo zijn eigen reden of voorkeur om er te staan en genoot van de rijk uitgedoste loper(s), de samenstelling van de gemêleerde groepen, de muziek of de marsen van de diverse muziekcorpsen uit verschillende werelddelen. En waar we vroeger zelf souveniertje ophaalden deden dat met het voortgaan van de tijd onze eigen kinderen. En groeiden ook zij met de vierdaagse en het leven mee,

Dit jaar was het anders! Mijn schoonouders werden ziek met zelfs een overlijden tot gevolg! Mijn schoonmoeder kon niet meer op haar vertrouwde stek blijven wonen omdat vertrouwd misschien nog wel ging, maar alles nieuw, vreemd was en vergeten werd. Noodgedwongen moest zij haar huis verlaten, achterlaten.

Het huis in de zon met zoveel mooie en dierbare herinneringen.

Kort na haar opname en het overlijden van Pa is daar t Corona virus. Eerst nog ver weg dan heel dicht bij. (zoals je terug kunt gaan naar je jeugdherinneringen dan lijkt de tijd, het ouder worden nog heel ver weg, tot het moment dat je er aan terug denkt)

Van 2020 naar 1986 en terug naar 2020.

Corona in een tijd van overlijden, rouw en opname! Waarbij rouwen ook nog eens een totaal andere wending krijgt door dementie, corona en de afstand!
Iedereen moet afstand nemen en we zijn ‘allemaal’ zoekend wat deze afstand is en op welke afstand dit draaglijk en veilig is.

Afstand van wat ons eens zo dierbaar was wat eerst tastbaar was, we konden omarmen en waar we nu genoodzaakt zijn om van afstand naar te kijken.

Hoe alles wat ons zo vertrouwd was: onze sociale kaart als een donderslag bij heldere hemel anders gekleurd, ingekleurd en ingedeeld moest worden.

Dus ook de vrijdag van de Nijmeegse vierdaagse! Niet meer vanuit het huis in de zon samen aan de via gladiola!

Het leven gaat door en straks als we weer verder in de tijd zijn en terugkijken naar dat huis in de zon zie ik vast weer alle mooie herinneringen van dat liefdevolle gezin staand aan de via gladiola waar de vierdaagse stoet weer langs loopt! Waar men arm in arm loopt en er uit vele monden en uit volle borst gezongen word: Wij lopen de vierdaagse mee….

Dat huis in de zon zal altijd blijven bestaan.